Category Zsbip

Niezmienny rytm tych duszpasterskich podróży, które od 25 stycznia 1979 roku do 26 lutego 1981 roku wypełniły około 10% czasu papieża, nie spowodował ograniczenia lub zwolnienia intensywnej działalności papieskiej, nacechowanej poszukiwaniem bezpośrednich kontaktów. Dlatego w dniach od 5 do 9 listopada 1979 roku Jan Paweł II przyjął w Watykanie kardynałów z całego świata, co było wydarzeniem dotąd nie spotykanym, aby zasięgnąć ich rady na temat reorganizacji Kurii, problemów finansowych Stolicy Apostolskiej, wreszcie w sprawie wysiłków podejmowanych dla rozwoju kultury duchowej świata, który został opóźniony wskutek inwazji kultury materialistycznej. Dlatego również wezwał papież na synod do Watykanu w dniach 14 do 31 stycznia 1980 roku biskupów holenderskich, aby załagodzić ich spory w sprawie działalności duszpasterskiej, a w dniach 24-27 marca tego roku biskupów obrządku ukraińskiego, aby określić przyszłość ich Kościoła, po tych zaś dwóch synodach partykularnych odbyła się od 26 września do 25 października 1980 roku piąta sesja zwoływanego co trzy lata synodu biskupów, poświęcona rodzinie chrześcijańskiej.

Od najdawniejszych czasów ludzie znajdujący się w trudnym położeniu kierowali do papieża prośby o pomoc. W pierwotnym Kościele rzymskim służbę pomocy dla ubogich, wydziedziczonych i wszystkich osób będących w potrzebie sprawowali diakoni, na których spoczywało zarządzanie dobrami kościelnymi. Gdy zaistniała konieczność rozdzielenia spraw dobroczynności od administracji finansowej, papieże powierzali badanie wniosków o udzielenie wsparcia jednemu ze współpracowników. Bł. Grzegorz X ustanowił urząd jałmużnika odpowiedzialnego za rozdzielanie darów. Urząd ten przekształcił się 9 maja 1967 roku na mocy decyzji Pawia VI w Służbę Pomocy i Dobroczynności Ojca Świętego. Załatwia ona około 30 000 wniosków rocznie. Ponadto finansuje pewną liczbę szpitali i szkół.

Służba Zdrowia zatrudnia 40 lekarzy ogólnych i specjalistów, chirurgów i stomatologów, 6 pielęgniarek oraz kilku bonifratrów i kilka szarytek od św. Wincentego a Paulo. Zapewnia ona między innymi stałe dyżury lekarskie w okresie wielkich uroczystości289.

W 1568 roku papież postanowił przedstawić panującym z całą stanowczością, zgodnie z uchwałami trydenckimi, brak podstaw do ingerowania przez nich w sprawy kościelne181. O ile odmawiał on władcom wszelkiego prawa wglądu w sprawy stanowiące ścisłą domenę Kościoła, uważał za swój obowiązek interweniować jako Najwyższy Pasterz Kościoła Powszechnego w sprawy cywilne w przypadku zagrożenia na skutek działań władców i rządów zasad moralności katolickiej i uprawnień Kościoła. Obłożył ekskomuniką Elżbietę angielską (1558-1603), przywołał do porządku różnych władców, jak na przykład cesarza Maksymiliana II (1564-1576), i wywarł korzystny wpływ na Zachowanie pokoju w Europie.

17 maja 1809 roku dekretem podpisanym w Wiedniu Napoleon postanowił wcielić Państwo Kościelne do Cesarstwa Francuskiego. Pius VII odpowiedział bullą zawierającą ekskomunikę, którą doręczono natychmiast wszystkim przedstawicielstwom dyplomatycznym. 10 czerwca zdjęto flagę papieską i zastąpiono ją flagą francuską. Nazajutrz kardynał Pacca kazał rozlepić w mieście obwieszczenie o ekskomunikowaniu wszystkich, którzy targną się na wolność papieża. Przebywający ciągle w Wiedniu Napoleon postanowił z tym skończyć. Na jego rozkaz generał żandarmerii Radet, sprowadzony umyślnie z Florencji, aresztował Piusa VII oraz kardynała Paccę w nocy z 5 na 6 lipca. O czwartej nad ranem 6 lipca papież i sekretarz stanu znaleźli się w niewoli. Po postoju we florenckim klasztorze kartuzów konwój wyruszył na północ. Pius VII został najpierw zawieziony do Grenoble, ale przyjęcie, jakie zgotowała mu ludność, było tak gorące, że odwieziono go do Sawony, gdzie w twierdzy nadmorskiej miał pozostawać w niewoli przez trzy lata. Kardynał Pacca został uwięziony w okolicach Susy.

Powszechnie mówi się, a jeszcze więcej pisze, że muzea watykańskie stanowią „unikalną całość na świecie1′, ale nie sposób uniknąć tego truizmu, chcąc przedstawić szereg kolekcji, których nie sposób dokładnie obejrzeć w ciągu jednego dnia.

Konstytucja cywilna duchowieństwa uchwalona przez Konstytuantę 12 lipca 1790 roku była zebraniem w jednym akcie prawnym dawnych tez gallikanizmu, lepiej czy gorzej dostosowanych do gustów epoki. Papież Pius VI nie był nadmiernie zdziwiony, gdyż akt ten inspirował się polityką, którą już prowadziły inne rządy, jak austriacki i portugalski. Trudna sytuacja króla Ludwika XVI (1774-1792), dla którego papież żywił głęboki szacunek, opóźniła reakcję Stolicy Apostolskiej. Miesiąc po zatwierdzeniu przez króla Konstytucji cywilnej duchowieństwa Pius VI pisał do niego: „Nasza miłość dla Was oraz szczególne uczucie, jakie odczuwamy wobec Waszego Królestwa, skłaniają nas do działania z powściągliwością i umiarkowaniem”. Nadeszła pora, kiedy nie można było dłużej milczeć. 13 kwietnia 1791 roku papież formalnie potępił Konstytucję. Zaczęło się prześladowanie Kościoła francuskiego.

Na prefekcie Domu Papieskiego, zwanym często prefektem pałacu, ciążą rozliczne obowiązki, które czynią z niego jedną z najważniejszych osobistości Watykanu. Jest stale obecny przy papieżu, towarzyszy mu zawsze i wszędzie, działa, można powiedzieć, jako „zaufany człowiek Ojca Świętego zajmujący się administracją jego domu1’264.

Nie znamy warunków wyboru Biskupa Rzymu w początkach istnienia Kościoła. Prawdopodobnie od tego czasu stał się regułą wybór dokonywany przez biskupów okolicznych regionów, których nazywano i nazywa się jeszcze dzisiaj biskupami podmiejskimi. Pierwszym świadectwem historycznym, jakie posiadamy na ten temat, jest list napisany przez biskupa Kartaginy, Św. Cypriana, w 251 roku w sprawie wyboru papieża św. Korneliusza. Biskup napisał, że papież „został wybrany przez naszych kolegów zgromadzonych wówczas w Rzymie”: „naszych kolegów” – to znaczy biskupów sąsiednich diecezji, „za zgodą niemal całego duchowieństwa, głosami obecnego ludu, za aprobatą długoletnich księży i dobrych ludzi”. Ten list św. Cypriana potwierdza to, czego dowiadujemy się z innych źródeł o warunkach wyboru Biskupa Rzymskiego przez biskupów podmiejskich, wyboru zatwierdzanego przez duchownych Rzymu przy aklamacji wiernych i aprobacie „dobrych ludzi”, bez wątpienia notabli wspólnoty.

Do aktywów papieża należy zaliczyć starania o wprowadzenie w życie uchwał Soboru Trydenckiego, szczególnie w sprawie obowiązku rezydencji biskupów i proboszczów, nowych przepisów o doborze kandydatów do episkopatu, poparcie udzielane najbardziej aktywnym zakonom w walce z ówczesnymi błędami, zatwierdzenie w dniu 12 stycznia 1632 roku Zgromadzenia Misjonarzy założonego przez św. Wincentego a Paulo (1581-1660), pierwsze potępienie w 1643 roku, na mocy bulli In eminenfi, dzieła Augustinus pióra biskupa Ypres, Jansena (1585-1638), który głosił naukę o ograniczonej wolności woli.

W obliczu rozwoju reformacji świat katolicki nieustannie domagał się kontrreformacji, w czym pomóc miał sobór powszechny. Jak zwykle papież wahał się. Ambasador Wenecji w Rzymie, Soriano, napisał o Klemensie VII w depeszy do swego rządu: „Rozprawia dobrze, ale postanawia źle”. Papież długo oczekiwał na rozwiązanie problemu ze strony władzy świeckiej Karola V. Ten ostatni zwołał w roku 1530 państwa niemieckie na sejm do Augsburga. Ale obrady sejmu pomieszały szyki cesarzowi: państwa niemieckie przyjęły Wyznanie augsburskie, którą to nazwą określano teologiczne stanowisko luteran, i obróciły się nieco później przeciwko Karolowi V, łącząc się w roku 1531 w związek szmalkaldzki.'