W OBLICZU NOWOCZESNEGO ŚWIATA (1963-1978) CZ. 3

Przed uroczystym zamknięciem soboru 8 grudnia 1965 roku papież Paweł VI sprecyzował swój pogląd na temat niektórych kwestii porządku dziennego, ogłaszając 6 sierpnia 1964 roku encyklikę Ecclesiam suam ,,o drogach, którymi Kościół katolicki powinien kroczyć w dobie obecnej przy pełnieniu swojej misji”. W tym doniosłym dokumencie papież określił trojaki cel swego wystąpienia: „Po pierwsze więc, jesteśmy głęboko przekonani, że Kościół winien głęboko w siebie wniknąć, przemyśleć swoją tajemnicę, a celem zdobycia głębszej wiedzy o sobie i podniety przebadać wnikliwiej naukę o swym pochodzeniu, o swej naturze, pełnieniu swej misji i o swoim celu. Pomimo, że ta nauka jest mu już znana, a w ubiegłym wieku wyłuszczona i upowszechniona, nigdy przecież nie można powiedzieć, że przebadano ją i zrozumiano wyczerpująco […] Kościół szuka z mężnym i pełnym zapału oddaniem swojej własnej odnowy, czyli naprawy tych błędów, których dopuścili się jego członkowie, a które mu jakby w zwierciadle jego wzoru – Chrystusa, wytyka i piętnuje jego własne sumienie […], by […] członkowie Kościoła nabrali przekonania, iż muszą i błędy swoje naprawić, i garnąć się usilnie ku wszelkim rzeczom doskonalszym […]. Z dwu poprzednich zamierzeń […] wypływa samorzutnie trzecie, mające na celu zacieśnienie przez Kościół stosunków z całą wspólnotą ludzką, w której sam się mieści i pośród której żyje oraz podejmuje swoje zadania”.