SW. PIUS V

7 stycznia 1566 roku wybór członków konklawe padł na dominikanina, który był Wielkim Inkwizytorem i okazał się zdecydowanym rzecznikiem kontrreformacji, Michelo Ghislieriego. Przyjął on imię Piusa V (1566-1572). Był to niezwykle pobożny, surowy i ascetyczny, a przy tym bezkompromisowy zakonnik. Został kanonizowany przez Klemensa XI w 1712 roku. Wróg zbytku, najchętniej przebywał w klasztorze dominikanów św. Sabiny na Awentynie, gdzie zachowało się jego mieszkanie. Watykanu nie lubił, i to do tego stopnia, ze zmarnotrawił większą część kolekcji antyków. Uważał, że te dzieła sztuki starożytności pogańskiej bardziej będą na miejscu w pałacach książąt, którym je podarował, aniżeli w siedzibie następcy św. Piotra.

W ciągu sześciu lat pontyfikatu św. Pius V doprowadził do pomyślnego końca ogromne dzieło wprowadzenia w życie postanowień Soboru Trydenckiego. Dokładał przede wszystkim starań, aby przeprowadzić reformę duchowieństwa, narzucał obowiązek rezydencji biskupom i proboszczom, czuwał nad przestrzeganiem postanowień soboru dotyczących zwoływania synodów oraz zakładania seminariów, reformował zakony, odnawiał skład Świętego Kolegium, wprowadzając do jego grona pobożnych i uczonych ludzi. Na początku roku 1566 opublikował Katechizm

Jest to parafraza stów Ewangelii wg św. Łukasza „Teraz, o Władco, pozwól odejść słudze Twemu” (2,29) (przyp. red.), rzymski, w roku 1568 Brewiarz, a 19 lipca roku 1570 Ordo Missae oraz Mszał rzymski!80,