LATA ŚWIĘTE CZ. 3

I z tego właśnie punktu widzenia, czyż te zasady moralne i religijne mogłyby nie mieć również wpływu na życie i wzajemne stosunki wszelkiej rodziny ludów, którą tu uosabia Wasza obecność?’”

Religijna tradycja Lat Świętych wywodzi swe praktyczne początki z gospodarki wiejskiej. Od czasów najgłębszej starożytności wymogi agronomii skłaniały ustawodawców krajów Wschodu do wydawania zarządzeń w sprawie wypoczywania ziemi z jednej strony oraz w sprawie zwalczania spekulacji gruntami z drugiej. O ile dane dotyczące Egiptu lub imperiów, które istniały po nim w dorzeczu Tygrysu i Eufratu, są często niedokładne, to przepisy prawa mojżeszowego są dzięki Biblii bardzo jasne.

Aby ziemia mogła odpocząć, Żydzi praktykowali rok szaba- towy: po sześciu latach uprawiania pozostawiano ziemię w siódmym roku odłogiem nie znano wtedy praktyki płodozmianów wyrażenie ,,rok szabatowy” przypomina o szabacie, który następował po sześciu dniach pracy w tygodniu, podobnie jak odpoczynek Stwórcy nastąpił po sześciu dniach od chwili stworzenia świata.

Przeciwko spekulacji gruntami, a dokładniej przeciwko nabywaniu ziemi w celach spekulacji, prawo mojżeszowe (łćpł 25,8—55) zalecało co pięćdziesiąt lat (,,siedem razy po siedem lat, tak że czas siedmiu lat szabatowych będzie obejmował czterdzieści dziewięć lat”) rok ,.święty” charakteryzujący się zwalnianiem majątków od opłat, zwalnianiem niewolników oraz zaprzestaniem uprawy roli: ,.Będziecie święcić pięćdziesiąty rok, oznajmijcie wyzwolenie w kraju dla wszystkich jego mieszkańców. Będzie to dla was jubileusz — każdy z was powróci do swej własności i każdy powróci do swego rodu” (Kpł 25,10).