PRAWO MOJŻESZOWE

Prawo mojżeszowe wprowadza dwa pojęcia: ,,roku świętego11 oraz „jubileuszu”, do których nawiązał Bonifacy VIII i jego następcy. Należy zauważyć, a dotyczy to zarówno prawa żydowskiego, jak ustawodawstwa antycznych cywilizacji, że przepisy o odpoczywaniu ziemi i przepisy zwalczające spekulację gruntami mają dwojaki charakter: ekonomiczny i religijny. Charakter religijny wzmacnia niewątpliwie wypełnianie obowiązku podyktowanego troską o zdrową gospodarkę, ale nie można utrzymywać, że ma on jedynie walor względny przepisy religijne idą w parze z ustawodawstwem gospodarczym. W rozdziale Księgi Kapłańskiej, poświęconym rokowi szabatowemu i jubileuszowi, czytamy następujące postanowienia: „Strzec będziecie moich szabatów, czcić będziecie mój święty przybytek. Ja jestem Pan. Jeżeli będziecie postępować według moich ustaw i będziecie postępować według przykazań moich i wprowadzać je w ży krajowi udzielę pokoju […j. Miecz nie będzie przechodził przez wasz kraj |…j. Umieszczę wśród was mój przybytek i nie będę się wami brzydził” (Kpł 26,2,36,11).

Tymi starożytnymi tradycjami mojżeszowymi inspirował się Bonifacy VIII, gdy postanowił uczynić z roku 1300 Rok Święty. Aby zrozumieć tę decyzję, trzeba umieścić jego pontyfikat w kontekście historycznym.

Gdy Bonifacy VIII wstąpił na tron papieski 24 grudnia 1294 roku, świat chrześcijański przeżywał głęboki podział. Od 30 lat Europą wstrząsały doniosłe w skutkach wydarzenia: w roku 1261 upadek cesarstwa łacińskiego w Konstantynopolu w roku 1268 załamanie się dynastii Hohenstaufów oraz stracenie Konradyna w Neapolu w roku 1270 śmierć na przedpolach Tunisu króla Ludwika Świętego i związany z nią upadek ósmej i ostatniej krucjaty w roku 1282 „nieszpory sycylijskie”… Następuje wzrost nacjonalizmów, przeciwstawiających się zjednoczonej Europie, Święte Cesarstwo Rzymskie Narodu Niemieckiego traci swą siłę, autorytet Stolicy Apostolskiej upada, Kościół rozdarty jest sporami.