Category Zsbip

Na początku października 1870 roku wyborcy z regionu, który stanowił jeszcze Państwo Kościelne, uchwalili olbrzymią większością głosów przyłączenie go do Królestwa Włoskiego. Pius IX odmówił jednak uznania tego faktu. Kiedy w maju 1871 roku parlament włoski uchwalił Ustawę Gwarancyjną, która przyznawała papieżowi Watykan, Lateran, Castel Gandolfo oraz dotację w wysokości 3 milionów lirów, papież po prostu jej nie przyjął. Zgoda – oświadczył – oznaczałaby uznanie grabieży, a zwłaszcza zajęcia Wiecznego Miasta: „Nie udzielimy zgody – pisał papież – na żadne pojednanie, które w jakiejkolwiek formie naruszałoby lub umniejszało nasze prawa, które są prawami Boga i Stolicy Apostolskiej1’204.

Od początku swego istnienia Kościół przeżywał wewnętrzne kryzysy, schizmy i herezje, o których Bossuet mówił, że są dopuszczone przez Boga, „by poddać próbie wiarę jego sług1′. Sw. Piotr uprzedzał pierwszych chrześcijan: „Znaleźli się jednak fałszywi prorocy wśród ludu, tak samo, jak wśród was będą fałszywi nauczyciele, którzy wprowadzą wśród was zgubne herezje. Wyprą się oni Władcy, który ich nabył, a sprowadzą na siebie rychłą zgubę: f…j przez nich zaś droga prawdy będzie obrzucona blużnierstwami […] obłudnymi słowami was sprzedadzą […]”292. W tym samym czasie św. Paweł prosił swego wiernego ucznia Tymoteusza, „by pozostał w Efezie, […] aby nakazał niektórym zaprzestać głoszenia niewłaściwej nauki”. A św. Paweł mówił dalej: „Chcieli uchodzić za uczonych w Prawie nie rozumiejąc ani tego, co mówią, ani tego, co stanowczo twierdzą”293. I podobnie jak św. Piotr przepowiadał: ,,[…] niektórzy odpadną od wiary, skłaniając się ku duchom zwodniczym i ku naukom demonów. [Stanie się to] przez takich, którzy obłudnie kłamią, mają własne sumienie napiętnowane”294.

Eugenio Pacelli, urodzony w Rzymie 2 maja 1876 roku w rodzinie arystokratycznej, człowiek o naprawdę wielkiej kulturze, wybitny poliglota, niezwykle pobożny, został sekretarzem Kongregacji Nadzwyczajnych Spraw Kościoła kilka miesięcy przed śmiercią Piusa X w 1914 roku, był następnie nuncjuszem w Bawarii i w Niemczech. Pius XI, który doceniał jego zręczność dyplomatyczną i umiejętność działania, wezwał go w 1929 roku, aby zastąpił kardynała Gasparriego w Sekretariacie Stanu, Pacelli okazał się doskonałym współpracownikiem papieża, na którego wywierał znaczny wpływ w ostatnich latach pontyfikatu, toteż zmiana na tronie papieskim nastąpiła bez zmiany metod działania i polityki, co często zdarza się po konklawe.

Jednocześnie kontynuował papież reformę duchowieństwa. Nie wahał się powtórzyć tego, co uczynił Paweł IV, który w nocy z 22 na 23 sierpnia 1558 roku zorganizował w Rzymie na szeroką skalę zakrojoną obławę, dzięki czemu usunięto z Wiecznego Miasta duchownych, którzy nie mieli w nim nic do roboty, oraz wywołujących zgorszenie księży i zakonników, przy czym pierwsi zostali odesłani do swych diecezji i klasztorów, a drudzy skazani na galery. Papież przygotował również poprawione wydanie Wulgaty, znane pod nazwą edycji sykstyńskiej.

Synod jest głównie zgromadzeniem doradczym powołanym do przedstawienia papieżowi swego zdania w rozmaitych kwestiach, na ten czy inny wskazany przez papieża temat. Stare słowo greckie sunodos — zebranie — oznacza od początków chrześcijaństwa konferencje biskupów o kompetencjach ograniczonych geograficznie lub etnicznie. W Kościołach wschodnich, czy będą one katolickie, to jest związane z papieżem, czy prawosławne, czyli schizmatyckie, oddzielone od Rzymu, instytucja ta utrzymała się aż do naszych czasów. W Kościele łacińskim synody, ograniczane przez długi czas do prowincji kościelnych, na które składa się kilka diecezji pod władzą arcybiskupa, praktycznie poszły w niepamięć z końcem XIX wieku.

Pierwsza biblioteka papieska została utworzona na Lateranie w IV wieku. Grabieże pałacu papieskiego, przeniesienie się papieży do Francji w XIV wieku, wreszcie pożar, który uszkodził poważnie Lateran podczas pobytu papieży w Awinionie, pociągnęły za sobą niepowetowane straty w zbiorach biblioteki, niezbyt jeszcze wtedy licznych, ale niezwykle cennych. Jan XXII założył w Awinionie nową bibliotekę, której zbiory pozostały we Francji: część ich po rozmaitych perypetiach powróciła do Stolicy Apostolskiej dopiero w 1891 roku268.

Odpowiadając 28 grudnia 1949 roku na życzenia korpusu dyplomatycznego akredytowanego przy papieżu, Pius XII w takich słowach mówił o znaczeniu Państwa Watykańskiego: ,,Nie może być (ono) zilustrowane statystyką ani mierzone wielkością jego terytorium, ani też oceniane siłą jego armii. Terytorium to, na którym zebraliście się, jest tylko niedostrzegalnym punktem na globie i mapach świata. W dziedzinie duchowej jednak stanowi ono symbol mający ogromne znaczenie i powszechny zasięg, ponieważ jest gwarancją całkowitej niepodległości Stolicy Apostolskiej, niezbędnej do pełnienia przez nią swojej misji w świecie. Jej siły zbrojne nie istnieją. Siła wojskowa tego małego państwa jest żadna, ale jego moc pokojowa jest niezmierzona”.

Powiedziano kiedyś o Świętym Kolegium, że jest senatem Kościoła. Chociaż purpura kardynalska przypomina tunikę senatorów starożytnego Rzymu, stwierdzenie to jest niesłuszne. Kardynałowie dalecy są od posiadania uprawnień, które można by porównać z kompetencjami senatorów. Sprawują oni, oczywiście kolegialnie, władzę najwyższą tylko podczas wakatu na tronie papieskim, władzę zresztą ograniczoną, gdyż nie mogą dokonywać żadnych zmian: sede vacante nihil innovetur. Wielkim przywilejem kardynałów jest dokonywanie wyboru papieża. Rada, którą stanowią, posiadała przynajmniej do pontyfikatu Jana Pawła II tę właściwość, że zbierała się w pełnym składzie za życia papieża tylko w celu złożenia mu życzeń w przeddzień imienin lub z okazji Bożego Narodzenia, albo by odbyć spotkania o charakterze akademickim, czyli konsystorze. Z protokołu konsystorzy minionych czasów pozostały tylko formuły, na przykład pytanie: Quid vobis videtur? (Co wy o tym sądzicie?), które stawia papież w pewnych okolicznościach. Nie wymaga ono innej odpowiedzi niż uprzejmy znak niemego przyzwolenia. Jan Paweł II przywrócił dawny zwyczaj, zwołując do Watykanu w dniach od 5 do 9 listopada 1979 roku kardynałów z całego świata, aby zasięgnąć ich zdania w różnych sprawach.

Następca Aleksandra VII, zmarłego 22 maja 1667 roku, Klemens IX, panował zaledwie dwa i pół roku. Usiłował uspokoić we Francji umysły, nadając Formularzowi Aleksandra VII wykładnię możliwą do przyjęcia przez najłagodniejszych jansenistów. Nazwano ją Pax Clementina. Pontyfikat jego następcy, Klemensa X (1670-1676), wybranego w wieku 80 lat, nie odznaczył się niczym szczególnym: utworzono wówczas diecezję w Québec. ,

Kampanie te — niezależnie od tego, czy znajdują się w szatańskim i po mistrzowsku realizowanym programie światowej dywersji czy nie — rozwijają się w tym samym czasie co największe w dziejach nasilenie materializmu. W samym zjawisku tkwi pewna sprzeczność. Ludzie domagający się wolności dla siebie, odmawiają jej innym. Rzadko wolność była tak zagrożona jak w naszych czasach: narzuca się ją siłą. To w imię wolności podporządkowuje się opinię publiczną sterowanej informacji, narzuca się rodzicom te lub inne formy wychowania i nauczania, ogranicza się wolność działania, wywiera nacisk na wybór zawodu, ogranicza się lub nawet znosi wolność religii. „Dopóki istnieje państwo, nie ma wolności — pisał Lenin w Państwie i rewolucji — gdy zapanuje wolność, zniknie państwo”.

Ważną sprawą leżącą papieżowi na sercu było apostolstwo misyjne. Kanonizując w dniu 22 marca 1622 roku Ignacego Loyolę, Franciszka Ksawerego, Filipa Neri oraz Teresę z Avila, Grzegorz XV wypowiedział charakterystyczne zdanie: ,,W czasach, w których odkrywamy Nowy Świat, gdy Luter walczy w Europie z Kościołem katolickim, Ignacy Loyola zakłada zakon, mający na celu nawracanie pogan i heretyków”. W tym okresie istniało już w Ameryce Łacińskiej około 30 diecezji. Dzięki akcji prowadzonej przez św. Franciszka Ksawerego Kościół nawiązał kontakt z Indiami oraz zapuszczał korzenie w Chinach i w Japonii. Misje te zamierzał papież popierać i nade wszystko rozwijać. Z tym zamiarem powołał do życia 6 stycznia 1622 roku najlepszy instrument, jaki kiedykolwiek posiadała Stolica Apostolska dla wypełnienia swego ewangelicznego posłannictwa, Kongregację Rozkrzewiania Wiary, słynną Propaganda Fide182, którą uzupełniło za czasów Urbana VIII Kolegium Propagandy, mające za zadanie kształcenie misjonarzy183