KARDYNAŁOWIE SĄ ELEKTORAMI PAPIEŻA

Jako należący do duchowieństwa Rzymu są kardynałowie elektorami papieża, gdyż od czasów św. Piotra pontyfikat jest przypisany do urzędu Biskupa Rzymu. Właśnie z tego względu odrzucone zostały projekty zmierzające do rozszerzenia kolegium elektorskiego przez włączenie do niego patriarchów Kościołów wschodnich oraz przedstawicieli ich episkopatów233. Kolegium elektorskie od chwili jego powołania stale się powiększało. W odległych czasach było tylko około 15 kardynałów. Stopniowo Święte Kolegium powiększało się, osiągając za pontyfikatu Piusa IV liczbę 76. W ramach reorganizacji Kurii Rzymskiej Syk-1 stus V postanowił mocą konstytucji apostolskiej Post quam verus Ule z 3 grudnia 1586 roku ustalić maksymalną liczbę kardynałów na 70, Postanowienia zawarte w tym dokumencie, przejęte przez Kodeks Prawa Kanonicznego ogłoszony przez Benedykta XV, pozostały nie zmienione przez ponad cztery stulecia, to znaczy aż do pontyfikatu Jana XXIII234. Uwzględniając rozwój Kościoła na kontynentach pozaeuropejskich – Europa była w czasach Sykstusa V jedynym kontynentem chrześcijańskim – Jan XXIII odstąpił od obowiązujących przepisów i podniósł de facto, ale nie de iure, liczbę kardynałów do 90. Pawłowi VI przypadło w udziale zastąpienie konstytucji Post quam verus Ule nowym dokumentem. Konstytucja Romano Pontifici eligendo z 1 października 1975 roku wprowadza zmiany, dokonując rozróżnienia między kardynałami elektorami i kardynałami nieelektorami. Zasada tego rozróżnienia została wprowadzona kilka lat wcześniej przez motu proprio Ingravescentem aetatem tego samego Pawła VI, stanowiące, że kardynałowie przestają być wyborcami z chwilą ukończenia 80 roku życia. W myśl konstytucji apostolskiej z 1 października 1975 roku liczba elektorów została podniesiona do 120, przy czym liczba nieelektorów miała odpowiadać liczbie kardynałów, którzy przekroczyli granicę wieku 80 lat.