STOLICA APOSTOLSKA I INNOWACJE – KONTYNUACJA

Systematycznie rozwijano umiędzynarodowianie różnych instytucji rzymskich oraz rekrutację współpracowników, także spośród ludzi świeckich obu płci, naturalnie w granicach kompetencji danego organu. Zreorganizowano rzymskie kongregacje, zarówno ich strukturę przez powołanie biskupów z różnych krajów na równi z kardynałami, jak i metody pracy przez uproszczenie procedur i przekazywanie niektórych uprawnień bądź ordynariuszom, bądź konferencjom episkopatów. Wreszcie, powołano różne nowe instytucje. Kolegialność biskupów znalazła swoje praktyczne zasto- sowanie w ustanowieniu, niekiedy w prawnym uznaniu, istniejących de facto instytucji, konferencji episkopatu, gromadzących biskupów tego samego państwa lub tego samego regionu geograficznego. Niewątpliwie ta właśnie instytucja w niektórych państwach narażała się niekiedy na krytykę z powodu tendencji stałych organów, sekretariatów lub komisji, do wkraczania w kompetencje okresowych zgromadzeń hierarchii. Chodzi tu nade wszystko o problem władzy, która nie mogłaby podawać w wątpliwość zasady sięgającej czasów Apostołów. Kolegialność biskupów znalazła inne praktyczne zastosowanie w ustanowionym przez Pawła VI w dniu 15 września 1965222 roku synodzie biskupów, zgromadzeniu doradczym, którego częstotliwość obrad, początkowo przewidziana na co dwa lata, została zmniejszona do lat trzech. Gromadziło ono obok członków rzeczywistych, na przykład prefektów kongregacji rzymskich i kilku osobistości wybranych przez papieża, przedstawicieli episkopatów całego świata oraz przełożonych zakonów, zgromadzeń i instytutów zakonnych.