KONGREGACJE RZYMSKIE

Nazwa „kongregacja” ma ściśle określone znaczenie. Kongregacja jest komisją, do której dyspozycji oddane zostały odpowiednie narzędzia pracy, biura i służby. Jest to koncepcja oryginalna, nie mająca odpowiednika w rządach świeckich. Kongregacja jest mniej więcej tym, czym mogłoby być połączenie pod kierownictwem jednego ministra służb resortu oraz odpowied-

Agrément (franc,) wstępna zgoda państwa na osobę przedstawiciela dyplomatycznego innego państwa: nihil obstai |łac.) ,,nie ma przeszkód” – w Kościele rzymskokatolickim formula zezwolenia na druk dzieła albo na objęcie stanowiska kościelnego (przyp. tłum.). niej komisji parlamentarnej, przy czym ta ostatnia określałaby politykę ministerialną254.

W kongregacji rzymskiej należy wyróżnić komisję, początkowo złożoną z kardynałów, w skład której od reformy Kurii dokonanej przez Pawła VI w 1967 roku wchodzi także kilku biskupów z różnych kontynentów, oraz właściwą dykasterię, to znaczy poszczególne urzędy. Członkowie komisji zbierają się na sesji zwyczajnej raz na tydzień w określonym dniu255.

Na czele każdej kongregacji stoi kardynał prefekt mianowany na 5 lat, jak zresztą wszyscy wyżsi urzędnicy Kurii, i wspomagany przez sekretarza piastującego godność biskupa oraz przez jednego lub dwóch podsekretarzy. O ile prefekta kongregacji można porównać z ministrem stojącym na czele ministerstwa w rządzie świeckim, to sekretarz może być uważany w ważniejszych kongregacjach za sekretarza lub podsekretarza stanu, a w mniejszych za sekretarza generalnego ministerstwa. W zależności od kongregacji personel jest mniej lub bardziej liczny. Najważniejsza ze wszystkich jest Kongregacja Ewangelizacji Narodów,

Każda kongregacja liczy pewną liczbę konsultorów, prałatów, duchownych świeckich i zakonnych lub osób świeckich. Są to przede wszystkim eksperci powoływani do wyrażania swych opinii, na ogół pisemnych, w przedkładanych im kwestiach.