JAN PAWEŁ I

O ile bezpośredni poprzednicy Jana Pawła I należeli do dyplomacji papieskiej lub byli członkami Kurii Rzymskiej, to jego działalność miała charakter głównie duszpasterski poza Rzymem, Pod tym względem przypominał papieża Piusa X, z którym miał zresztą wiele wspólnego. Następnego dnia po swym wyborze Jan Paweł I określił trzy kierunki swej działalności, które wydawały mu się najbardziej istotne. Zamierzał:

– „Realizować dziedzictwo Soboru Watykańskiego II”, bacząc przy tym, aby jego postanowienia były „wcielone w życie w sposób jeszcze pełniejszy” i „aby być może szlachetne, lecz nieopatrzne impulsy nie wypaczyły ich treści i znaczenia, i aby z drugiej strony, siły hamujące i nieśmiałe nie uczyniły zbyt powolnym wspaniałego rozmachu odnowy i życia”.

– „Zachować nienaruszoną wielką dyscyplinę Kościoła zarówno w życiu kapłanów, jak i świeckich”.

– „Przypomnieć całemu Kościołowi, że jego pierwszoplanowym obowiązkiem jest ewangelizacja”.

Działania te miały zmierzać do przywrócenia jedności w Kościele, doświadczonym godnymi pożałowania waśniami nazajutrz po zakończeniu Vaticanum II, do otwarcia Kościołowi drogi w kierunku realizacji głównego celu – ewangelizacji narodów. Powołując kardynała Lucianiego na papieża, kardynałowie stali się wyrazicielami życzeń całej społeczności chrześcijańskiej. Dlatego witając Jana Pawła I w niedzielę 27 sierpnia 1978 roku, wierni zgromadzeni na placu św. Piotra witali w nim „papieża nadziei”.

Nadzieja trwała niedługo: 28 września 1978 roku śmierć Jana Pawła I położyła kres pontyfikatowi trwającemu 33 dni. Jego krótkotrwałość nie pozwoliła na realizację oczekiwań świata chrześcijańskiego, pontyfikat ten potrafił jednak niezaprzeczalnie nadać papiestwu nowy styl.