SŁUŻBA POMOCY I DOBROCZYNNOŚCI OJCA ŚWIĘTEGO

Od najdawniejszych czasów ludzie znajdujący się w trudnym położeniu kierowali do papieża prośby o pomoc. W pierwotnym Kościele rzymskim służbę pomocy dla ubogich, wydziedziczonych i wszystkich osób będących w potrzebie sprawowali diakoni, na których spoczywało zarządzanie dobrami kościelnymi. Gdy zaistniała konieczność rozdzielenia spraw dobroczynności od administracji finansowej, papieże powierzali badanie wniosków o udzielenie wsparcia jednemu ze współpracowników. Bł. Grzegorz X ustanowił urząd jałmużnika odpowiedzialnego za rozdzielanie darów. Urząd ten przekształcił się 9 maja 1967 roku na mocy decyzji Pawia VI w Służbę Pomocy i Dobroczynności Ojca Świętego. Załatwia ona około 30 000 wniosków rocznie. Ponadto finansuje pewną liczbę szpitali i szkół.

Utrzymanie porządku publicznego w Watykanie należy nie do Stolicy Apostolskiej, lecz do Państwa Miasta Watykańskiego. Gwardia szwajcarska, której uniformy zaprojektowane przez Michała Anioła są powszechnie znane, ma za zadanie chronić osobę papieża, ale pełni głównie rolę honorową. Zapewnia wykonywanie niezbędnej kontroli i nadzoru, ale o wiele częściej powoływana jest do oddawania honorów. Utworzona przez Sykstusa IV 21 stycznia 1480 roku Gwardia Szwajcarska została oficjalnie ukonstytuowana przez Juliusza II, który wynegocjował układ w tej sprawie z kantonami szwajcarskimi. Stan liczebny gwardii nigdy nie był wysoki – początkowo 200 ludzi – i stale ulegał ograniczeniu. 14 lipca 1965 roku Paweł VI zmniejszył stan liczebny gwardii, który za Piusa XI wynosił 131 oficerów, podoficerów i szeregowców, do 30 oficerów, 1 starszego sierżanta, 3 sierżantów, 8 kaprali, 6 starszych żołnierzy i 51 halabardników: znaczy to, że pełny stan liczbowy sięgał 72 ludzi266. Od czasu decyzji papieskiej z 15 września 1970 roku, znoszącej siły zbrojne Watykanu, Gwardia Szwajcarska jest jedynym funkcjonującym oddziałem wojskowym.