zorganizowanie właściwej szkoły nie jest problematyczne. Znacznie ważniejsze wydaje się być tutaj to, by mimo wszystko zatrudniać właściwych ludzi, którzy będą w stanie przekazać swoja wiedzę innym...
nie od dziś wiadomo, że właściwie dla każdego będzie mogło wiele znaczyć to, że jednak nauczy się posługiwać językiem obcym...
nauka języka obcego wcale nie musi być trudna, pod warunkiem, że mimo wszystko ktoś jednak będzie tego chciał, dlatego warto jest zastanowić się nad tym, jak to wszystko wygląda u nas, oraz jakie właściwie posiadamy względem tego swoje oczekiwania. Nie od dziś wiadomo, że mimo wszystko szkoła ję...
czasy się zmieniają i obecnie właściwie na każdym kroku znajomość języka obcego jest wymagana...
edukacja to zawsze bardzo duże przedsięwzięcie. Jednak wiele osób poddaje się zanim ją rozpocznie, ponieważ są oni zdania, że niewiele uda się zrealizować. Tak naprawdę wiele mimo wszystko zależy od zaangażowania, jak i również systematyczności w nauce...
KONGREGACJA EWANGELIZACJI NARODÓW (ROZKRZEWIANIA WIARY) jest bezsprzecznie najważniejsza ze wszystkich zarówno ze względu na złożoność obowiązków, które do niej należą, jak i ze względu na zakres środków, którymi dysponuje.
W przemówieniu wygłoszonym w Bazylice Św. Pawła za Murami 25 stycznia 1959 roku Jan XXIII określił cele, jakie zamierzał postawić przed przyszłym soborem: przekonać świat o pragnieniu odnowy Kościoła przez reformę i wyposażyć go w środki prowadzenia dialogu ze wszystkimi ludźmi, niewierzącymi lub wyznawcami innych religii czy wyznań z jednej strony, poszukiwania jedności między Kościołem rzymskim i Kościołami wschodnimi z drugiej strony, Zwracając się 29 stycznia 1959 roku do duchowieństwa rzymskiego, w następujący sposób określił ten drugi punkt – pogłębiony zresztą w Stambule podczas rozmowy z patriarchą ekumenicznym: ,,Nie będziemy wytaczać dziejom procesu. Nie będziemy usiłowali dowiedzieć się, kto miał rację, a kto jej nie miał. Odpowiedzialność jest podzielona. Powiemy jedynie: Połączmy się. Skończmy z nieporozumieniami i waśniami”. '
Ówczesna Europa była widownią rywalizacji między Karolem V i Franciszkiem I. Klemens VII uważał za zręczny zabieg popieranie raz jednego, to znowu drugiego, najpierw cesarza, następnie króla francuskiego. 5 stycznia 1525 roku papież zawarł przymierze z królem. 50 dni później, 24 lutego, Franciszek I dostał się do niewoli w Pawii. Hiszpanie wtargnęli do Rzymu i zmusili Klemensa VII do podpisania 1 maja traktatu przymierza z Karolem V. 22 maja roku 1526 król francuski, który dopiero co powrócił z niewoli hiszpańskiej, utworzył w Cognac Ligę Świętą, do której przystąpił papież, Karol V zareagował błyskawicznie. 20 września 1526 roku do Watykanu wtargnęło wojsko złożone z piechurów, kawalerzystów i artylerzystów. Papież i ambasador francuski ledwie zdążyli schronić się w Zamku Św. Anioła, pozostawiając pałac papieski i Bazylikę Św, Piotra na łaskę rabusiów. Nazajutrz Klemens VII wyjednał rozejm, który zerwał kilka tygodni później. W ciągu pierwszych miesięcy roku 1527 Włochy były pustoszone przez bandy hiszpańskich, niemieckich, włoskich awanturników i najemników na usługach takich wodzów, jak konetabl Karol de Bourbon (1490- 1527), który 19 kwietnia ruszył na Rzym, 4 i 5 maja 40 000 będących pod jego rozkazami ludzi zajęło pozycje na wzgórzu Janikulum. W poniedziałek 6 maja o świcie przystąpiono do szturmu. Śmierć konetabla, który zginął w pierwszym natarciu, nie zdołała powstrzymać impetu. Trzy godziny później całe Borgo znalazło się w rękach szturmujących. Klemens VII zbiegł do Zamku Św. Anioła krytym przejściem łączącym Watykan z twierdzą, pod ochroną gwardii szwajcarskiej, która straciła
5 czerwca Klemens VII postanowił skapitulować. Dwa dni później niemiecko-hiszpański garnizon zastąpił na Zamku Sw. Anioła gwardię szwajcarską oraz kilku żołnierzy chroniących papieża. Z dobrowolnego pustelnika stał się papież jeńcem. 8 grudnia udało mu się zbiec w przebraniu i dotrzeć do Or- vieto, a następnie do Viterbo. Dopiero 6 października 1528 roku mógł powrócić do Watykanu. Udał się najpierw do Bazyliki Sw. Piotra, gdzie ze łzami w oczach padł na twarz przed grobem Apostoła. Miał powody do płaczu. Wieczne Miasto leżało w gruzach, pośród których odkrywano zbiorowe groby pomordowanych. Z 55 000 mieszkańców przed zdobyciem i grabieżą Rzymu172, pozostało około 35 000 osób: masakry, epidemie, masowa ucieczka tych, którzy zdołali się ocalić, zmniejszyły o jedną trzecią ludność miasta, która już na długo przedtem nie mogła być porównywana pod względem liczebności z ludnością Rzymu z czasów cezarów173.
Trzeba przyznać, że w ciągu trzeciej i czwartej sesji Ojcowie Soborowi usiłowali odpowiedzieć na apel Pawła VI. Nie obyło się bez trudności, i to niebagatelnych, wskutek sprzeciwu niektórych Ojców216, wobec starych nawyków Kurii powoływania się na prymat papieski, aby narzucić autorytatywnie poglądy reprezentowane przez administrację kościelną: „Sobór nie jest izbą rejestracji uprzednio przygotowanch dokumentów” – mówiono w niektórych kręgach217. Podobne trudności nie przemijały natychmiast, ale też nie można z tego wnioskować, że obrady soboru przebiegały w atmosferze zamieszania i nieporozumień. Osiągnięcia Soboru Watykańskiego II są ogromne: konstytucje dogmatyczne o Kościele, o Objawieniu Bożym: konstytucje duszpasterskie o Kościele w świecie współczesnym, o liturgii świętej: dekrety o działalności misyjnej Kościoła, apostolstwie świeckich, o pasterskich zadaniach biskupów w Kościele, o Kościołach wschodnich katolickich, o ekumenizmie, o przystosowanej odnowie życia zakonnego, o posłudze i życiu kapłanów, o formacji kapłańskiej: deklaracje o wychowaniu chrześcijańskim, o stosunku Kościoła do religii niechrześcijańskich, o wolności religijnej218.
Kuria Rzymska konstytuowała się stopniowo. Bardzo wcześnie mieli papieże sekretariat osobisty, który szybko się rozwijał. Wiadomo na przykład, że od początku IV wieku istniało biuro do spraw korespondencji papieskiej, co każe przypuszczać, że była ona już w tym okresie dość obfita. Trzeba było dość szybko powołać wyspecjalizowane służby dla odciążenia sekretariatu od spraw wymagających szczególnych kompetencji, dlatego całość spraw administracyjnych zostanie powierzona kancelarii. Zorganizowanie administracji o rozbudowanej strukturze datuje się na XV, XVI i XVII wiek. Marcin V powierzył sprawy zastrzeżone „tajnej izbie”: Innocenty VIII utworzył240 „sekretariat apostolski” składający się z 24 sekretarzy: Leon X sprecyzował kompetencje sekretarza papieża, którego funkcje zostały powierzone przez Innocentego X kardynałowi noszącemu odtąd tytuł sekretarza stanu.
