SUWERENNOŚĆ PAŃSTWA WATYKAŃSKIEGO

Suwerenność Państwa Watykańskiego związana jest z osobą papieża, który posiada w myśl ustawy zasadniczej „pełnię władzy ustawodawczej, wykonawczej i sądowniczej”. Stosunki z innymi państwami utrzymuje papież przy pomocy sekretarza stanu, który kieruje własnymi służbami oraz służbami Rady do Spraw Publicznych Kościoła. Rada pełni rolę ministerstwa spraw zagranicznych, stąd pewne niejasności, nie w watykańskich instytucjach, lecz w umysłach obserwatorów i informatorów religijnych. Dlatego właśnie sekretarz Rady do Spraw Publicznych Kościoła, pełniąc funkcję ministra spraw zagranicznych Państwa Miasta Watykańskiego, podpiśał w Moskwie traktat o nierozpowszechnianiu broni jądrowej, choć Stolica Apostolska nie utrzymuje stosunków dyplomatycznych z ZSRR. Rozróżnienie to subtelne, lecz prawnie uzasadnione.

Pius XI powierzył władzę wykonawczą gubernatorowi wspomaganemu przez doradcę. Od 1 lipca 1969 roku na mocy ustawy z 29 czerwca tegoż roku rządy powierzono komisji kardynalskiej, która z kolei przekazała je specjalnemu delegatowi, osobie świeckiej podporządkowanej przewodniczącemu komisji276. Delegat specjalny jest również przewodniczącym Konsulty Państwowej. Organ ten składa się z 24 członków mianowanych na 5 lat, przy czym wszyscy są Rzymianami i osobami świeckimi (w tym kilka kobiet), oraz z 6 członków zagranicznych, również osób świeckich. Na administrację ogólną składa się Sekretariat Ogólny oraz Dyrekcje, które odpowiadają departamentom w ministerstwach rządów cywilnych.