RADA DO SPRAW PUBLICZNYCH KOŚCIOŁA

Problemy, wobec których stanęła Stolica Apostolska po rewolucji francuskiej, skłoniły Piusa VI do ustanowienia w 1793 roku Kongregacji dla Spraw Kościelnych w Królestwie Francuskim. Ponieważ sprawy te nie przestawały być przedmiotem ustawicznej troski i niepokoju pomimo zawartego z Napoleonem konkordatu, a skomplikowały się jeszcze bardziej w wyniku abdykacji cesarza 6 kwietnia 1814 r., Pius VII przekształcił tę Kongregację 19 lipca 1814 roku w Kongregację dla Załatwiania Nadzwyczajnych Spraw Kościelnych Świata Katolickiego248 . Organ ten odegrał pewną rolę przy sekretarzu stanu podczas Kongresu Wiedeńskiego (1814-1815): przez cały XIX wiek ciążył na nim obowiązek badania problemów mających bezpośredni wpływ na kierowanie sprawami Kościoła. Papież Pius X uczynił z niej sekcję Sekretariatu Stanu”, którą pozostała aż do chwili, gdy Paweł VI nada jej ponownie pewną, bardzo względną autonomię w ramach reformy Kurii z 15 sierpnia 1967 roku249.

Kompetencje Rady do Spraw Publicznych Kościoła ograniczają się do stosunków z rządami, „ze szczególnym uwzględnieniem negocjacji związanych z ustawodawstwem świeckim, czyli krótko mówiąc – dyplomacji papieskiej, ale [Rada] działa zawsze w ścisłym kontakcie z Sekretariatem Stanu, korzystając z jego służb technicznych, językowych, dokumentów administracyjnych i danych liczbowych”250.

Uwzględniając działalność właściwego Sekretariatu Stanu można postawić pytanie o użyteczność Rady do Spraw Publicznych Kościoła. W rzeczywistości stanowi ona wraz z bardzo szczupłym personelem251 prawdziwe ministerstwo spraw zagranicznych Kościoła. To na niej ciąży obowiązek załatwiania delikatnych kwestii, na przykład utrzymywania kontaktów z państwami nie mającymi stosunków dyplomatycznych ze Stolicą Apostolską. Dlatego też Komisja dla Spraw Rosji, utworzona przez Piusa XI w 1930 roku252, włączona została właśnie do Kongregacji dla Nadzwyczajnych Spraw Kościoła.