EWANGELIA NARODÓW

Ewangelizacja narodów stanowiła ważny cel pontyfikatu Pawła VI, co podkreślił on przyjmując imię Apostoła. Papież rozwinął starania swych poprzedników na rzecz autochtonizacji kleru na wszystkich szczeblach. W ten sposób w samej tylko Czarnej Afryce od 1952 do roku 1978 liczba biskupów miejscowych zwiększyła się z 2 do 221, a kardynałów z 0 do 8, podczas gdy w tym samym okresie ogólna liczba katolików środkowej części kontynentu afrykańskiego wzrosła z 12 do 39 milionów. Niektóre z podróży papieskich, na przykład do Ugandy, Indii, Kolumbii, a przede wszystkim długa podróż w listopadzie-grudniu 1970 roku na Daleki Wschód, od Filipin do Australii przez Hongkong, Indonezję i Oceanię, miały na celu zbadanie na miejscu, czy istnieją warunki dla realizacji i rozwijania działalności misyjnej. W tym właśnie duchu ogłosił Paweł VI dnia 8 grudnia 1975 roku adhortację apostolską Evangelii nun- tiandi na temat ewangelizacji we współczesnym świecie.

Poszukiwanie jedności chrześcijan zgodnie z życzeniem dwóch wielkich pionierów ekumenizmu, jakimi byli w odstępie 450 lat kardynałowie Bessarion (1402-1472) oraz Mercier (1851-1926), podkreślała podróż do Ziemi Świętej, odbyta przez Pawła VI na początku pontyfikatu, i jego historyczne spotkanie z patriarchą prawosławnym Atenagorasem {1886-1972) w Konstantynopolu, którego celem było skłonienie duchowych zwierzchników Kościołów oddzielonych od Kościoła rzymskiego do wejścia na drogę prowadzącą do Watykanu. Osiągnięto niezaprzeczalny postęp, do tego stopnia, że w 1976 roku, dwa lata przed końcem pontyfikatu, wybitny Książę Kościoła mógł powiedzieć: „W zasadzie osiągnięto porozumienie na szczeblu sztabów. Pozostaje teraz zaszczepić je na szczeblu wiernych”. Poczyniono też pewne kroki w kierunku Kościołów protestanckich: w tej intencji Paweł VI udał się do Genewy, aby spotkać się z przywódcami Światowej Rady Kościołów.