PJUS VII W RZYMIE

14 kwietnia 1800 roku, kiedy ogłaszano wybór nowego papieża, sytuacja była odmienna niż 11 lutego 1798 roku. Wojska francuskie musiały opuścić Rzym we wrześniu 1799 roku, Re- publika Rzymska przeżyła się. W wyniku zamachu stanu z 18 bru- maire’a (9-10 listopada 1799 r.) Bonaparte został Pierwszym Konsulem i nie omieszkał złożyć deklaracji sprzyjających wolności religii: powiedział na przykład w Mediolanie 5 czerwca 1800 roku: „Żadne społeczeństwo nie może istnieć bez moralności. Nie ma dobrej moralności bez religii. Zatem tylko religia daje państwu mocne i trwałe wsparcie”. Po tylu latach doświadczeń był to nowy język, który napawał nadzieją. Pius VII przybył do Rzymu 3 lipca 1800 roku.

Papież wybrał na sekretarza stanu kardynała Ercole Consal- viego (1757-1824). Rzadko wybór był tak szczęśliwy i tak doskonały. Kardynał Consalvi odznaczał się zaletami, których nie posiadał Pius VII: obaj – bardzo dobrze się rozumiejąc – świetnie się uzupełniali. Nowy sekretarz stanu, sprytny i zręczny dyplomata, niezwykle uczciwy i oddany, nie mając innych ambicji aniżeli służba dla Kościoła, szybko ujawnił swą inteligencję i umiejętność działania.

Po przybyciu papieża Piusa VII do Rzymu rozproszony personel Kurii odnalazł się naturalnie na Kwirynale i w Watykanie, ale należało ponownie zorganizować służby, które musiały pracować bez archiwów wywiezionych do Paryża lub zniszczonych. W dniach reorganizacji Kurii Consalvi udzielił Piusowi VII niezbędnej pomocy. Został jednak wkrótce odwołany do przeprowadzenia rokowań z nowym władcą Francji, jak również z państwami uczestniczącymi w uregulowaniu konfliktów zrodzonych przez rewolucję francuską.