JANSENIZM CZ. 2

Następca Aleksandra VII, zmarłego 22 maja 1667 roku, Klemens IX, panował zaledwie dwa i pół roku. Usiłował uspokoić we Francji umysły, nadając Formularzowi Aleksandra VII wykładnię możliwą do przyjęcia przez najłagodniejszych jansenistów. Nazwano ją Pax Clementina. Pontyfikat jego następcy, Klemensa X (1670-1676), wybranego w wieku 80 lat, nie odznaczył się niczym szczególnym: utworzono wówczas diecezję w Québec. ,

O ile Klemens IX wykazywał wobec jansenizmu tolerancję graniczącą ze słabością, to bł. Innocenty XI (1676-1689) okazał się nieustępliwy. Przed wyborem na papieża Benedetto Odescalchi cieszył się reputacją księdza pobożnego, żarliwego, twardego wobec siebie, niestrudzenie działającego na rzecz biednych, bezwzględnie uczciwego. Był nieugięty, gdy w grę wchodziły dogmat, moralność, dyscyplina kościelna, autorytet i niezależność Stolicy Apostolskiej oraz prawa Kościoła. Stanie się to widoczne podczas epizodycznego, ale ostrego konfliktu z Ludwikiem XIV.

Za pontyfikatu Klemensa X król francuski edyktem z roku 1673 rozszerzył na całe państwo przywileje królewskie, które uprzednio dotyczyły 71 ze 130 diecezji francuskich. Regalia dawały królowi swobodę uzyskiwania dochodów z wakujących biskupstw oraz nadawania niektórych beneficjów. Gdy biskupi złożyli protest185, Innocenty XI przejął rolę pośrednika w tym sporze, coraz bardziej stanowczo żądając od króla odwołania edyktu, Ludwik XIV zwołał na początku roku 1682 ogólne Zgromadzenie

Jako pierwszy przemawiał Bossuet. 3 luteI go 1682 roku Zgromadzenie przyjęło kompromisowy wniosek, dający królowi satysfakcję w zasadniczej sprawie poprzez uzna- nie za ważny edyktu z 1673 roku. Papieżowi uchwalony wniosek dawał satysfakcję moralną, zobowiązywał bowiem króla do przedkładania nominacji kościelnych do zatwierdzenia przez upoważnioną władzę kościelną. Taki stan rzeczy istniał jednak od dawna. Innocenty XI odrzucił 2 kwietnia wniosek, który określił jako ubliżający władzy papieskiej.