WALKA O WIERNOŚĆ WOBEC ZASAD SOBORU

Od początku swego pontyfikatu Paweł VI wskazywał na cztery wytknięte sobie cele: dbałość o realizację w Kościele reformy dokonanej przez Vaticanum II, nadanie nowego impulsu ewangelizacji, usunięcie przeszkód opóźniających powrót Kościołów wschodnich do jedności z Kościołem rzymskim, wreszcie niestrudzoną pracę nad ustanowieniem pokoju w świecie. Liczne dokumenty papieskie ogłoszone przez Pawła VI, jego przemówienia i alokucje, a także podróże również miały na celu urzeczywistnienie tego programu.

Paweł VI nieustannie walczył o „wierność wobec zasad soboru”, występując przeciwko tendencyjnym interpretacjom, naruszającym wiarygodność reformy soborowej, usiłując oddzielić prawdziwą odnowę od fałszu. Ogłosił wiele dokumentów, jak adhortacje apostolskie: Evangélica testiiicatio z 29 czerwca 1971 roku o odnowie życia religijnego oraz Gaudeie in Domino z 9 maja 1975 roku o radości chrześcijańskiej: inne przypominały o nienaruszalności dogmatu i moralności, na przykład Deklaracja św. Kongregacji Nauki Wiary w sprawie niektórych kwestii etyki seksualnej, zatwierdzona przez Pawła VI dnia 7 listopada 1975 roku, która stała się przedmiotem gorących sporów, jeszcze inne wskazywały na konieczność integralnego przekazywania wiary, jak niezwykle doniosły dokument Ogólne nauczanie katechezy, zatwierdzony 18 marca 1971 roku. Także w trosce o warunki wprowadzania w życie postanowień soboru wielokrotnie zwoływany był synod biskupów. Nie można wreszcie pominąć milczeniem prac podjętych w celu rewizji prawa kanonicznego oraz opracowania ustawy zasadniczej Kościoła (Lex fundamentalis), która byłaby niejako pisaną konstytucją, jakiej Kościół nigdy nie posiadał.