SOB0R WATYKAŃSKI II – KONTYNUACJA

W przemówieniu wygłoszonym w Bazylice Św. Pawła za Murami 25 stycznia 1959 roku Jan XXIII określił cele, jakie zamierzał postawić przed przyszłym soborem: przekonać świat o pragnieniu odnowy Kościoła przez reformę i wyposażyć go w środki prowadzenia dialogu ze wszystkimi ludźmi, niewierzącymi lub wyznawcami innych religii czy wyznań z jednej strony, poszukiwania jedności między Kościołem rzymskim i Kościołami wschodnimi z drugiej strony, Zwracając się 29 stycznia 1959 roku do duchowieństwa rzymskiego, w następujący sposób określił ten drugi punkt – pogłębiony zresztą w Stambule podczas rozmowy z patriarchą ekumenicznym: ,,Nie będziemy wytaczać dziejom procesu. Nie będziemy usiłowali dowiedzieć się, kto miał rację, a kto jej nie miał. Odpowiedzialność jest podzielona. Powiemy jedynie: Połączmy się. Skończmy z nieporozumieniami i waśniami”. '

Jan XXIII otworzył sobór 11 października 1962 roku w obecności 2540 Ojców Soboru, to znaczy biskupów, opatów zakonów kanonicznych i monastycznych, przełożonych zakonów i zgromadzeń religijnych. Uczestników było o 1796 więcej niż na Soborze Watykańskim I, przy czym dwie trzecie pochodziło spoza Europy. Sobór Watykański II miał spełnić ważne zadanie, ale nie było dane papieżowi, który go zwołał, poznać jego wyniku. Zmarł osiem miesięcy po posiedzeniu inauguracyjnym, a sobór został zamknięty przez jego następcę w dniu 8 grudnia 1965 roku.