FINANSE STOLICY APOSTOLSKIEJ CZ. 2

Sytuacja byia tym tragiczniejsza, że sprzeciw Piusa IX wobec Ustawy Gwarancyjnej z 1871 roku pozbawiał Stolicę Apostolską środków nie tylko na pokrycie własnych potrzeb, ale też na przedsięwzięcie niezbędnych działań, zwłaszcza w zakresie ewangelizacji. Obliczono, że renta zaproponowana przez rząd włoski w 1871 roku, której nie wypłacono wskutek odmowy papieża, wyniosłaby w chwili zawarcia Układów Laterańskich w 1929 roku, razem z odsetkami, około 4 miliardów lirów.

Ale to, co proponował Mussolini kardynałowi Gasparriemu, sekretarzowi stanu Piusa XI i negocjatorowi Układów Laterańskich z 1929 roku, wynosiło niecałe 40% tej sumy298, to znaczy 750 milionów lirów, czekiem wystawionym na Bank Włoski, oraz miliard w zagwarantowanej pożyczce włoskiej, to jest 830 milionów lirów według kursu z 1929 roku.

Część tego odszkodowania została przeznaczona na niezbędne prace naprawcze oraz konserwatorskie, zawieszone lub projektowane ,,w oczekiwaniu na lepsze czasy”. Za pontyfikatów Piusa XI i Piusa XII zbudowano między innymi pałac Gubernato- ratu, pałace kongregacji na placu św. Kaliksta na Zatybrzu, na placu Piusa XII i via della Conciliazione, nowe wejście do Muzeów Watykańskich, viale Vaticano, liczne budynki gospodarcze, na przykład „Annona”, budynek dla służby zdrowia, Pocztę Główną. Podjęto kosztowne roboty w celu odnowienia zniszczonych budynków oraz opuszczonego parku w ogromnej posiadłości papieskiej Castel Gandolfo. Przystąpiono też do zainstalowania niezbędnych urządzeń technicznych, między innymi Radia Watykańskiego, początkowo w Ogrodach Watykańskich, a następnie w Santa Maria di Galeria. Trzeba było również wyposażyć Państwo Miasta Watykańskiego w środki pozwalające na uniknięcie zbyt dużej zależności od włoskich służb technicznych. Prace te zostały uzupełnione przez zbudowanie za pontyfikatu Pawła VI przestronnej Sali Audiencyjnej, której koszt wyniósł 7 miliardów lirów w 1971 roku. Prace te, realizowane od Układów Laterańskich z dużym rozmachem, pochłonęły olbrzymie sumy,