PAPIEŻ

Prestiż Watykanu wzrastał w ciągu wieków z powodu podwójnej obecności śmiertelnych szczątków Piotra Apostoła i żyjącej osoby jego następcy. Przybywający do Rzymu pielgrzymi udają się na modlitwę do grobu Księcia Apostołów i jednocześnie pragną ujrzeć i usłyszeć Namiestnika Chrystusowego, papieża.

Organizacja Kościoła wynika z hierarchii ustanowionej przez Chrystusa. Papież zastąpił św. Piotra, biskupi nastąpili po Apostołach i w pewnym sensie kapłani po pierwotnych wyznawcach Chrystusa. Jako Następca Chrystusa na tej ziemi, papież sprawuje w pełni odpowiedzialne funkcje, powierzone przez Jezusa temu, który odtąd miał być nazywany Księciem Apostołów: „Otóż i Ja tobie powiadam: Ty jesteś Piotr [czyli Skała], i na tej skale zbuduję Kościół mój, a bramy piekielne nie przemogą go. I tobie dam klucze królestwa niebieskiego: cokolwiek zwiążesz na ziemi, będzie związane w niebie: a co rozwiążesz na ziemi, będzie rozwiązane w niebie”227, i dalej: „Utwierdzaj twoich braci”228.

Kiedy jesienią 64 roku Piotr skazany został na śmierć, Jan Apostoł żył jeszcze. Miał umrzeć dopiero na początku II stulecia, prawdopodobnie za pontyfikatu św. Ewarysta (97?-105?), czwartego następcy św. Piotra. Nie jemu, „uczniowi, którego miłował” Jezus229, przypadło kierowanie Kościołem, ale św. Linusowi (64?-76?). Odtąd przekaz apostolski podporządkowany jest ścisłym regułom i ujrzymy, jak za życia św. Jana papież św. Klemens (88?-97?) obejmie obowiązki Pasterza Kościoła Powszechnego230. Ponieważ św. Piotr ustanowił swą siedzibę biskupa w Rzymie, do Biskupa Rzymskiego należy kierowanie Kościołem. Taki stan rzeczy istniał zawsze i tak przedstawia się on dzisiaj. Jest to wspaniały przykład ciągłości, nader rzadko spotykany w dziejach społeczności ludzkich.