FINANSE STOLICY APOSTOLSKIEJ

W przeddzień upadku Państwa Kościelnego Stolica Apostolska dysponowała znacznym majątkiem. Przejęcie Rzymu przez Królestwo Włoch w dniu 20 września 1870 roku spowodowało między innymi całkowitą konfiskatę dóbr kościelnych. Z dnia na dzień Pius IX, dobrowolny więzień Watykanu — jedynej posiadłości respektowanej przez nowych władców Rzymu — został pozbawiony źródła dochodów, które pozwalały dotąd zaspokajać potrzeby Kurii Rzymskiej.

Nazajutrz po zdobyciu Rzymu rząd włoski zaproponował Stolicy Apostolskiej niezbywalną rentę wieczystą 3 250 000 lirów płatną w przedterminowych ratach miesięcznych. Pius IX odmówił jej przyjęcia. Odtąd, aż do ratyfikacji Układów Laterańskich w 1929 roku Stolica Apostolska utrzymywała się głównie dzięki pomocy katolików z całego świata. Świętopietrze, dobrowolna składka wiernych, stanowiło odtąd poważną część zasobów papieskich wraz z pewnymi darowiznami i zapisami, dochodami z nieruchomości położonych poza granicami Włoch oraz dochodami z podmiejskich diecezji, których państwo włoskie nie skonfiskowało.

Wysokość dochodów, na którą w poważnej mierze składały się dobrowolne składki i darowizny, ulegała każdego roku dużym wahaniom, a ich szczególny charakter i niedostateczna wysokość nie pozwalały na opracowanie rzetelnego budżetu, a jeszcze mniej preliminarza budżetowego, Sytuacja była tym bardziej przykra, że przez długie stulecia papieże łączyli pieniądze Państwa Kościelnego z pieniędzmi Kościoła, czerpiąc do woli środki finansowe ze skarbca w miarę potrzeb. Dwóch papieży pogorszyło sytuację finansową Stolicy Apostolskiej, Leon XIII i Benedykt XV, którzy podjęli w pomyślnych finansowo latach inwestycje niemożliwe do ukończenia w latach trudnych. Po śmierci Benedykta XV dnia 22 stycznia 1922 roku zastanawiano się, skąd wziąć pieniądze na konklawe. W rezultacie koszty te pokryli z własnych środków kardynałowie.